SUPERMAN ITXOITEN

SUPER MAN ITXOITEN

Lan hau, Carlos Franz Limachi Lazarte lizentziadunak gaitasunetan oinarritutako goi-mailako Hezkuntzaren Pedagogia moduluan emandako “Esperanza a superman” dokumentalaren analisia da. AEB hezkuntza sistema publikoa osatzen duten ikastetxe eta institutu askotan erabilitako hezkuntza eredua ezagutzeko aukera eman zuen filmak.  “Superman itxoiten” Estatu Batuetako hezkuntza didaktikoa erakusten duen dokumentala da. Urteetan ikastetxe publikoetako hezkuntza-maila jaitsi eta beheko klaseek hezkuntzaz hitz egiterakoan izan duten aukera gutxi dokumentatzen du.

"Esperanza a supermán" dokumentalaren analisiak AEBetako hezkuntza publikoko irakasleek hezitzaile lana behar bezala ez egitea izango du ardatz. Halaber, eskola publiko tradizionalen curriculum-diseinuak eta "charter schools" izenekoak alderatuko dira.

Zinema programa honek kontrakorrontean doa, ez du hezkuntzan aurrerapenik egiten. Irakasle moduan, argi izan behar duguna, haur bakoitza bere ametsa duela bere buruan da. Haurra txikitan, mundua amets bat izango balitz bezala da, ez diote garrantzi handirik ematen eta zoriontsu izatearekin nahiko dute haiek.

Filma dramatikoa da, baina hezkuntza estatubatuarra? Hezkuntza publikoaren aurkako publizitatea egiten du eta leku guztietan ez da horrela. Hezkuntza publikoa zein pribatua bere alde onak eta txarrak ditu. Alde batetik, soldatak ditugu, hauen artean ezberdintasunak daude eta irakasleen arteko kalitatea zalantzan jartzen dute.

Gai bati buruzko hausnarketa interesgarria egien du bideoan zehar: irakasleen kualifikazioa eta kontrola izan behar dugula kontuan. Batzuetan, ez diogu garrantzia ematen pertsona batek duen esperientzia eta titulazio mailari, beste askotan pertsona nolako presentzia eta momentua adierazten dituen moduak eta presentziarekin geratzen gara bakarrik. Lanbidean aritzen diren langileek kualifikatua izan beharko lukete, baina dokumentalean ez zaio horri garrantzirik ematen. Hemen ikus dezakegu, ikasketak izatea eta hainbat gauzetan espezializatua izatea ez du garrantzirik,  batzuetan edonork izan daitekeela irakasle eta ez dela formazio ez esperientziarik behar. Ez dira konturatzen eskolak diru pribatuarekin ordaintzen duela, eskola publikora joan behar duten haurrek ezin dute osasun pribatura joan. Guraso guztiek, haien soldatekin, ezin dute onartu eskola pribatu baten kuotak ordaintzea, eta familia hauek osasun zerbitzuetan eta bizitzan hartu ditzakegun pribilegio horiek ezin dituztela onartu, familian dituzten soldatekin.

Badago ikastetxe ospetsu batera joateagatik zorrak izateko eta zigilu hori izateko gai den jendea, eta gutxiesten dituztela holako gauzak ezin dituzten pertsonak. Eskola publikora joatea galtzen joaten bezala da, degradatzen, irakasleek prestakuntza gutxiago izaten dute, eskolak ez dela hain ona, etab. Dagoeneko ordaintzen ari garen zerbaitengatik ordaindu behar dugulako? Batzuetan ez da ulertzen, zerbitzuak, jadanik, ordaintzen ditugula guztiok gure zergekin, eta baudaude pertsonak berriz ordaintzea hobe izatearekin lotuta dagoela.

New York-en eta Espainan arteko arazoa handia eta aldea dago: eskola-orduak gehitzen ari dira New York-en eta soldaten jaitsierekin jolasten ari dira, Espainian berriz, eskola-orduak ez dituzten igotzen baina klase kopuruen zenbakia igotzen doa pixkanaka.  Herrialde bakoitza mundu bat da, haur bakoitza mundu bat da, familia bakoitza... baina argi dagoena, leku guztietan hezkuntzan eragina du eta horrek ikasleen onura ez du egiten eta haen galtzen dute. Pertsona batzuek ez dute ikusten hezkuntzan egiten den mina eta horrek etorkizunean, eragina izan dezake eremu sozialean.

ditugu, gizartea berritzekoa asmoz. Honek konfiantza arloari erreparatzen dio. Guraso askok, irakasleen konfiantza izatea kostatu egiten zaie eta horrek haien seme-alabei eragiten die. Guraso bat ez badu bere seme-alaba gustura uzten eskolan, haurrak bera ez du konfiantzaz hartuko eskola eta horrek umearengan atzerapenak egingo ditu bere ikaste prozesuan. Garrantzitsua da autokonfiantza izatea norberarengan, umeak helduen kopia bat dira, heldu batek zerbait gaizki eginez gero, umea hori errepikatuko du. Zoritxarrez, umeak gauza txarrak, onak baino hobeto barneratzen dituzte.

Praktiketako pertsonak langile moduan prestatzea oso garrantzitsua da, haur guztiak ez dira berdinak eta aginduak berdin jasotzeko gai izan daitezke, bera barneratzeko zein prozesatzeko momentua ez da berdina eta horrek egiten du bakoitzaren ikaste prozesua jasotzea modua batean edo bestean.

Haurrak taldeetan eta homeschooling profesionalekin banatzea, ikasteko beste metodologia edo hezkuntza da. Honetan gauzak beste modu batean menperatzen ditugu, irakasleak izan beharrean profesio moduan, ingurutaz eta inguruko pertsonetaz ikasten dugu. Adibidez: nire bizilaguna artista da, amaren izeko dendaria da, etab.

Ume batek adin ezberdinetan haur berdinekin portatzen ikasi behar du. Nahiz eta, irakasleak eta etxeko pertsonek erakutsi bizirauteko eta kalean nola portatu behar garen, inguruko pertsonek eta, batez ere, gu baino nagusiago diren umeetaz asko ikasten dute haurrak. Gure pertsonalitatera eramatea besteetaz ikasten ditugun gauza hauen, bizitzan aritzeko balio digute.

HAUSNARKETA ETA IRITZIA

Filma, oso interesgarria eta baliagarria iruditu zait, batez ere, irakasle izatearen garrantzi handia ematen diolako. Eskola publiko eta pribatuaren arteko aldeak nabariak dira. Bestetik, irakasle izatearen gogo falta nabaria da hori ikus dezakegu honako irakasle batek honako hau esaten duenean: “me pagan tanto como si aprendes como si no”. Hauxe entzuten dugunean pertsona batetik eta gainera irakasle izanda larria da, baina zoritxarrez batzuetan gertatzen da. Kasu hauetan, nabaria da, pertsona honi bere lanean izan behar duen atxikimendua edo kontua bere ikasleekin ez zaiola batez ere ez axola. Azkenean, hemen ikusi dezakeguna, pertsona hauek ez diotela garrantzirik ematen bere lanari, bakarrik lana egiten dutela dirua irabazteko.